Traductor

jueves, 21 de marzo de 2013

NOTICIAS
 
En esta sección tendrán las noticias, opiniones o comentarios sobre la evolución del tratamiento del estrabismo. 


Presentación en París
del segundo prototipo





 


Primer esquema del equipo que permitió ver la imagen dentro del ojo, observada por el paciente.


El Dr. Beiras presentando el equipo a las autoridades académicas.


El segundo prototipo que se presento en París en 1965
 
Las imágenes en 3D producen problemas de visión

Aunque última y recientemente se ha hablado o incluso se han publicado algún estudio sobre los problemas del 3D, las noticias, estudios y publicaciones sobre el tema son bastante escasas y a la industria no le interesa airear toda esta información después de los miles de millones de inversiones que se han hecho en esta tecnología. Pero lo que está claro, es que en la actualidad, las tecnologías 3D producen problemas de visión y pueden producir daños cerebrales (epilepsias). Y no estoy diciendo que puedan producir problemas de visión, sino que en general, produce problemas de visión a todo el mundo, no a personas con problemas de visión o de cualquier tipo, esto debido al esfuerzo que tiene que realizar la musculatura del ojo y el cerebro para sincronizar las imágenes que se le envían para poder componer una imagen tridimensional.
Entre 1890 y 1920 se hicieron diferentes pruebas de sistemas cinematográficos en 3D, pero ninguno tuvo éxito por su complejo mecanismo. Recién en 1922 llegó el primer largometraje en 3D a las salas comerciales de Los Ángeles, "The Power of Love", que no obtuvo ningún éxito, utilizando el método de la doble proyección a partir de dos tiras de celuloide y separando la imagen mediante los colores rojo y verde; donde cada color era captado sólo por uno de los ojos, mediante unas gafas con cristales rojo y verde (anaglifo). Con la caída de Wall Street en 1929, el desarrollo del cine tridimensional se detuvo. Hubo intentos posteriores de lanzar películas en 3D sin demasiado éxito, en especial en los años 70 y 80 con nuevos sistemas de polarización de Polaroid, como el Space-Vision 3D y Stereo-Vision. En los años ochenta, el formato IMAX supuso un nuevo despegue del cine en 3D, pero no duró demasiado tiempo.
Actualmente y gracias a las nuevas tecnologías ha vuelto la revolución del 3D con la producción de imágenes, tanto estáticas como las fotografías, como en movimiento, cine, vídeo, juegos, etc. y toda la industria del entretenimiento se ha volcado de forma impresionante en el 3D con millones y millones de dólares y de euros de inversión. De hecho la industria lo ha llegado a ver como solución a la piratería renovando prácticamente todas las salas de cine para conseguir una experiencia que no podríamos obtener en el salón de su casa y conseguir llenar de nuevo y más que antes las salas de cine cobrando además un extra en taquilla por una película en 3D. Pero como siempre pasa, la tecnología avanza a paso agigantados y ya podemos obtener toda esta experiencia en 3D en el salón de nuestra casa gracias a la incorporación de todas estas tecnologías en los televisores y en los reproductores multimedia como Blu-Ray, la consola de videojuegos, o el propio ordenador con sus aplicaciones de reproducción multimedia ya adaptadas al 3D. Todo esto ha sido también una buena excusa del mercado y de toda esta industria para conseguir vendernos nuevos televisores, ordenadores y reproductores con esta tecnología para que actualicemos nuestros sistemas que intentan hacernos ver que ya están obsoletos.
En el año 2008, antes incluso de que se popularizaran las películas en 3D con estas nuevas y últimas tecnologías, nVidia lanzó su kit“3D Visión” que permitía, mediante unas gafas activas y si disponías de un monitor adecuado (con un refresco de pantalla de 120 Hz. o superior), ver fotografías o vídeos que ellos mismos habían preparado, así como juegos en 3D, bien especialmente diseñados con esta tecnología, o mediante parches que actualizaban juegos antiguos para que pudiesen verse en 3D.
Aunque comenzaban a rodarse algunas películas en 3D Digital hacia el año 2006, el problema era que las salas de cine no podían exhibirlas al no tener equipos o sistemas de proyección en 3D por lo caro y costoso que resultaba, así como la pequeña cantidad de películas que se estrenaban en 3D. Con el exitoso estreno de la película Avatar de James Cameron en 2009, una de las películas más caras de la historia, el 3D se popularizó a unos niveles que la gran mayoría de las salas de cine actualizaron sus equipos de proyección para poder soportar esta tecnología y enseguida comenzó una explosión de estrenos en 3D. De hecho, en aquella época, todos queríamos ya ver y experimentar esta tecnología en todas las películas que fuésemos a ver al cine. A día de hoy incluso vemos estrenos como “Tintín” o “El Gato con Botas” especialmente pensados para verlos en 3D y ya están preparando re-estrenos de películas como“El Rey León” o “Titanic” en 3D, cuya conversión a este sistema ha costado miles de dólares.
Los Problemas Iniciales con el 3D.
Con el inicio de los juegos en 3D en ordenadores, muchas personas comenzaron a quejarse de dolores de cabeza, mareos y especialmente una especie de dolor o cansancio muscular en los ojos, lo que se denomina Presbicia o “Vista Cansada.
Nosotros nos dedicamos al mundo de la informática y varias de las personas que han comenzado jugando con juegos en 3D nos han informado de este problema que hemos estado estudiando. Hablamos de un rango de personas que van desde los 20 hasta los 50 años aproximadamente. Nos han comentado la mayoría de estas personas que después de más de 10 minutos aproximadamente jugando en 3D han comenzado sintiendo un pequeño dolor de cabeza que se iba incrementando a medida que continuaban jugando en 3D y que al final acaba produciéndose un pequeño mareo así como una especie de dolor o cansancio muscular en los ojos. En general estas personas dejaban de seguir jugando en 3D al rato o incluso días después, cuando comprobaban que seguían padeciendo los mismos síntomas al utilizar esta tecnología.
Posteriormente este mismo grupo de personas nos informan que han padecido los mismos problemas, incluso acrecentados, al ir a ver una película en 3D de los cuales también han salido con el dolor muscular en los ojos mucho más acrecentado (el 80%). Otros sufrían además mareos y/o dolores de cabeza (el 90%).
El principal problema que nos informan es que ahora sienten ese mismo problema del dolor muscular en los ojos cuando intentan enfocar la vista para leer de cerca, de hecho algunos han perdido la capacidad de leer de cerca teniendo que alejar el texto para poder leerlo. Esto es lo que se denomina Presbicia o “Vista Cansada.
Lógicamente, en la actualidad, todas estas personas han dejado de consumir esta tecnología 3D, ni juegos, ni películas, ni nada. Si van al cine ven la película en 2D como toda la vida. Y además desaconsejan tajantemente el uso del 3D a familiares y amigos, y los que son padres se lo tienen completamente prohibido a sus hijos.
Problemas anteriores al 3D.
Investigando inicialmente este tema hace unos 3 años, no encontramos absolutamente ninguna referencia a problemas de visión en Internet debido al 3D pero estuvimos consultando con médicos y expertos en este tema.
Si nos fijamos en todos los manuales de cualquier juego de videoconsola u ordenador normal (no en 3D), veremos que en la primera página, entre los avisos y precauciones, nos previenen de la posibilidad de ataques epilépticos fotosensibles. La siguiente imagen muestra el apartado de precaución sobre la salud en el manual de un conocido y famoso y juego de ordenador.

 
 



Primer Prototipo
VIGOSCOPIO
Año 1963
 




Oclusor Alternativo
Creado por el Dr. Beiras - 1959
 

La Irmandade da Sanidade rinde homenaje a Antón Beiras, en este acto Xesús Alonso Montero anuncia el comienzo de la construcción del Vigoscopio del Siglo XXI, por la Universidad de Vigo, están presente en el acto los profesores que lideran el proyecto Xulio Fernandez Hermida y Esteban López Figueroa, y se entrevistan con la primera paciente que con el tratamiento de su estrabismo en el Vigoscopio fue curada de su deficiencia visual.


El cine 3D y las personas con problemas de visión

Tanto el mundo de las salas de cines como el de los cines en casa han ido evolucionando por el mismo camino, intentando que nuestros aparatos queden desfasados cada poco tiempo y tengamos que invertir más de nuestro dinero en las pocas empresas que dominan este sector. Primero fue la mejora de la calidad de imagen, pasando del VHS al CD. Luego la mejora del sonido, haciéndonos a todos comprar un kit de 5, 6 o 7 altavoces para sentir ese sonido envolvente. Luego vinó la guerra del tamaño de las pantallas que aún dura, empezándose a ver ya pantallas de hasta 2 y 3 metros de longitud. Claro, para poder ver películas con una buena calidad en esas pantallas tan grandes llegaron el Hd-DVD y el Blue-Ray, de los que el primero murió al poco tiempo de nacer. ¿Y ahora como van a conseguir que volvamos a actualizar nuestros equipos? El título de esta entrada lo deja claro, el mundo de las 3D.
Ya son muchas las películas que llegan al cine con la opción de verlas en 3D, y algunas las que salen a la venta con esta opción. Pero algo está pasando, cientos de usuarios están empezando a publicar quejas en Internet. ¿Por qué? Porque hay mucha gente que no consigue percibir el efecto 3D que a bombo y platillo le han publicitado sin avisar algunos detalles. Desde aquí te aviso. Si tienes problemas de visión en uno de los dos ojos, o usas uno mucho más que el otro para formarte tu visión del mundo… con las tecnologías que existen actualmente (diciembre, 2009) pasa de gastarte el dinero en entradas de cine 3d, pantallas para reproducir 3d o con cualquier tema relacionado con las mismas ya que no podrás percibir el efecto tridimensional.
¿Por qué pasa esto? Hay diferentes sistemas para ofrecer cine en 3D que con el paso del tiempo se han ido perfeccionando, pero todos ellos se basan en el mismo principio: la visión estereoscópica. Nuestros ojos son como cámaras fotográficas que obtienen imágenes planas, de dos dimensiones. Debido a la separación que existe entre ambos ojos, esta visión binocular consigue dos imágenes que son ligeramente distintas, y esa diferencia varía en función de la distancia a la que se encuentran los diferentes objetos que caen en nuestro campo de visión.
Nuestro cerebro es el encargado de interpretar esas imágenes planas de manera queconstruye la tridimensionalidad a la que estamos acostumbrados.
Así que los diferentes sistemas de cine tridimensional intentan reproducir la forma en que nuestros ojos registran imágenes del mundo real, para que percibamos la imágen proyectada en un pantalla plana como si no fuera bidimensional.
Contrario a lo que nos anuncian, no todos pueden ver películas en 3D. Entre el 8% y el 12% de los espectadores tiene un déficit de desarrollo de la capacidad estereoscópica (esta cifra asciende hasta el 57% en personas con síndrome de Down). No tienes que tener un defecto de visión grave, basta que tengas una pequeña tendencia a algunas anomalías visuales aunque ello no te genere ningún problema para tu vida normal. Esto incluye estrabismo (3-4%), ojo vago (2-3%), problemas de convergencia visual, tener la visión descompensada en ambos ojos o simplemente visión de un solo ojo.
 
Comentario:

En todos estos años no tengo ninguna noticia de que proceso se esté siguiendo para el tratamiento de estrabismo, pero analizando las publicaciones que se pueden ver en Internet, he encontrado este comentario del Dr. William Ludlam, con relación a la referencia que hace sobre la dificultad que en estos momentos existe para conseguir una visión correcta BINOCULAR.

THE RESEARCH on the results of Optometric Vision Therapy for the problems of strabismus and amblyopia shows a considerable higher cure rate. Dr. William Ludlam, at the Optometric Center of New York, showed a "cure" rate of seventy-three percent. His definition of cured included both a cosmetic and a functional cure so that the patient was truly binocular, the eyes were being used together and were straight under all conditions.
 
Noticia:

Seguramente hayas escuchado estrabismo y ambliopía (ojo vago), dos afecciones de los ojos, que hacen que no puedas visualizar los objetos de la realidad con toda la facilidad que un ojo sano. Pues bien, dado a la expectación que ha supuesto el adelanto del cine utilizando tecnología 3D, es posible que no todo el mundo pueda ver el contenido con total normalidad.
Pero esto quizás no sea el punto más crítico, sino que si tienes cualquiera de las 2 afecciones, es posible que si entras en la sala, claro está, después de haber pagado unos cuantos €$ de más por la versión 3D, comiences a sentir mareos, doble visión, náuseas y desequilibrio.
Todo ello, es porque el cerebro, a la hora de interpretar ambas secuencias de imágenes superpuestas, debería corregir la posición de los ojos con más intensidad de que debería, o dicho de otro modo, sería un sobreesfuerzo para el cerebro, todo ello en el caso del estrabismo. De todas maneras, en el caso de la ambliopía, uno de los ojos no envía información al cerebro, en cuyo caso, es imposible ensamblar ambas imágenes, porque solamente se recibe una.
Todo ello ha sido avisado por el Colegio de Ópticos-Optometristas de La Comunitat Valenciana (COOCV) y en que añaden, que si alguno de los consumidores de dicho cine han notado alguno de los síntomas que hemos desvelado, es mejor hacerse una revisión.
 
La tercera dimensión no es para todos
Los problemas para ver efectos 3D son muy comunes
16-feb-2010

 
   
La tecnología 3D avanza en el cine y la televisión, pero muchos no pueden disfrutarla. Dolores de cabeza o mareos deberían alentar una visita al oculista.
La nueva tecnología 3D está avanzando en el cine, la televisión y otros ámbitos de lo audiovisual. El éxito de Avatar significó el anuncio de varias películas en este formato. La televisión tampoco se queda atrás, y la publicidad tridimensional durante el Super Bowl XLIV fue el paso más reciente hacia la llegada del 3D a las series y las transmisiones deportivas.consultas a especialistas.Pero muchas personas no pueden disfrutar de los efectos en 3D, y esta dificultad les ha permitido diagnosticar problemas en su vista. La masividad que está alcanzando este fenómeno está teniendo como consecuencia un aumento en las
Un dolor de cabeza en 3D
La experiencia de ver una película en tres dimensiones puede traer sensaciones desagradables e inesperadas si algún problema ocular dificulta que impide el funcionamiento normal de la visión binocular.
La exposición prolongada puede provocar dolores de cabeza, mareos, náuseas o sensación de confusión. Incluso, una de las consecuencias puede ser el simple y llano aburrimiento para aquellos que no pueden distinguir en absoluto el efecto visual.
Artículos Relacionados
La variedad y gravedad de las molestias dependen del defecto de visión que las genere. Un dolor de cabeza suave o un leve mareo que se repite cada vez que se ve una película en 3D debería alentar a una visita de control al oculista.
Defectos en la visión 3D
El trabajo en equipo de los ojos es lo que permite distinguir distancia y profundidad. Basta con que uno de ellos no funcione correctamente para impedir la visiónestereoscópica (es decir, la visión en tres dimensiones), o hacerla más dificultosa.
Se estima que menos de un 5% de la población tiene alguna afección severa que dificulta o directamente impide la visión en 3D. Este grupo incluye a aquellos que han perdido un ojo, padecen de ambliopía o los casos graves de estrabismo.
Pero en la mayoría de las situaciones, las anomalías son más leves y pueden ser tratadas. Al menos el 12% de las personas tienen algún tipo de defecto en su visión binocular, y muchos de ellos viven sin saberlo.
Según estudios de un colegio de optometristas estadounidense, hasta un 56% de los jóvenes y adultos entre los 18 y los 38 años presentan uno o más problemas de vista, y por lo tanto pueden experimentar alguna dificultad para ver en 3D.
Algunos consejos
  • No sugestionarse. Los dolores de cabeza o malestares estomacales pueden ser causados por innumerables factores. Una sola mala experiencia con el cine 3D no debe hacernos entrar en pánico.
  • No insistir. Si el malestar aumenta, en especial si se produce vértigo por movimiento (similar al malestar que puede provocarse por un largo viaje en automóvil), es mejor dejar de ver la película.
  • Si el efecto 3D no se ve inmediatamente, pero sí después de 30 segundos o más, también es un signo de problemas en la visión.
  • Las afecciones detectadas por problemas para ver en 3D son solucionables en un alto porcentaje, y con la tecnología actual la edad es un factor cada vez menos relevante.

La vista es más que películas en 3D
Es importante entender que la función de la visión estereoscópica va más allá de la capacidad de disfrutar los efectos especiales de una película.
Quizás parezca que no poder apreciar los productos visuales en 3D no es una enfermedad grave, y que no merece una mayor atención. Pero esos pequeños defectos en la vista pueden ser la clave para solucionar otros aspectos de nuestra vida, especialmente durante la niñez y la juventud.
Problemas que pueden ser causados por un defecto en la visión binocular:
  • Dificultad de concentración.
  • Trastornos por déficit de atención.
  • Dificultad de aprendizaje y comprensión de textos.
  • Limitaciones en la capacidad atlética y la práctica de deportes.
Los caminos del cambio de tecnología son difíciles de predecir. Nadie puede determinar con exactitud cuánto durará la moda del 3D, y qué vendrá a reemplazarla. Pero con los avances de la medicina, y la edad como factor menos determinante, es importante darle la necesaria atención a estos “pequeños” problemas cotidianos, que pueden marcar una diferencia en nuestra calidad de vida.

Películas en 3D, un mal invento para los “ojos vagos”
Por Elena García Rubio.
No todo el mundo puede ver las imágenes de animación en 3D.
La industria cinematográfica ha encontrado en las películas 3D la fórmula para evitar que sus ingresos se escapen por la fuga que han abierto las copias piratas. De momento son imposibles de copiar y verlas en las salas de cine tiene un incremento de entre 2 y 4 € sobre el precio de una entrada para una película normal.
Tan buena idea le parece a la industria del entretenimiento, que ya se han presentado varios juegos en 3D para las videoconsolas Playstation, X-box y Wii. Y están saliendo al mercado las primeras pantallas de plasma con la tecnología necesaria para poder ver en casa películas de animación en 3D.
Pero más de un padre se lleva la gran decepción cuando lleva a sus hijos al cine a ver la última película de Disney y el niño se pone las gafas polarizadas, y tras un rato contemplando la pantalla, el niño le dice:
- Papá esta peli se ve rara. - Claro es una película en 3D, por eso ves como si los personajes salieran de la pantalla y pudieras tocarlos.
- Pero es que yo no veo así, sólo lo veo raro.
 
No todo el mundo puede apreciar imágenes en 3 dimensiones. Todas aquellas personas que tienen estrabismo (3-4% de la población) y muchas de las que tienen ojo vago (2-3% de la población) no pueden ver imágenes en 3D. Lo mismo le ocurre a cualquier persona que por algún motivo sólo tiene visión en un ojo. El porcentaje de personas que se ven afectadas es de alrededor de un 8%. Esta cifra asciende al 57% si se trata de personas con síndrome de Down. Pero estos números no son lo suficientemente grandes como para que la industria del entretenimiento se plantee el tema. Aquí priman los beneficios económicos y “las minorias” no influyen en el rendimiento total.
Pero como no hay mal que por bien no venga, el cine y los juegos en 3D son una magnífica prueba para detectar “ojos vagos” y ya están empezando a venir a las ópticas padres preocupados porque sus hijos no ven las películas.
Comentario:
No todo el mundo puede apreciar imágenes en 3 dimensiones. Todas aquellas personas que tienen estrabismo (3-4% de la población) y muchas de las que tienen ojo vago (2-3% de la población) no pueden ver imágenes en 3D. Lo mismo le ocurre a cualquier persona que por algún motivo sólo tiene visión en un ojo.
El porcentaje de personas que se ven afectadas es de alrededor de un 8%. Esta cifra asciende al 57% si se trata de personas con síndrome de Down. Pero estos números no son lo suficientemente grandes como para que la industria del entretenimiento se plantee el tema. Aquí priman los beneficios económicos y “las minorias” no influyen en el rendimiento total.
Pero como no hay mal que por bien no venga, el cine y los juegos en 3D son una magnífica prueba para detectar “ojos vagos” y ya están empezando a venir a las ópticas padres preocupados porque sus hijos no ven las películas.
 
ULTIMAS NOTICIAS DE LA FERIA DE BARCELONA EN 3D
Author: usuario

            LG Optimus 3D es un terminal del que se espera mucho. La posibilidad de reproducir imágenes en tres dimensiones sin necesidad de usar gafas le hace ser un objeto deseado. Por eso su precio es algo muy esperado. De momento todo indica que como mucho costará como cualquiera de los avanzados smartphones que tenemos en el mercado. Seguir leyendo »

            La salida del LG Optimus 3D ha sido una de las grandes novedades del Mobile World Congress. Un modelo que es el primero de la historia de la telefonía móvil que graba y reproduce vídeos en tres dimensiones. Su pantalla es capaz de reproducir en su propia pantalla vídeos con imágenes llenas de profundidad y realismo sin necesidad de usar gafas. Un paso hacia delante que ni los televisores más avanzados han podido realizar todavía.
Los tablets son los dispositivos que más interés despiertan en este Mobile World Congress. Con la llegada de Android 3.0 Honeycomb el sistema operativo móvil de Google ya se acomoda adecuadamente a este formato.
La pantalla de 8,9 pulgadas en formato panorámico (15:9) y 1280 x 768 píxeles de resolución es capaz de reproducir contenido 3D. Para lograr el efecto es necesario utilizar gafas bicolor, incluidas.
Además el Optimus Pad puede grabar vídeo 3D en HD. Como sucede con el LG Optimus 3D utilizan dos cámaras de 5 Megapíxeles. El contenido 3D puede transferirse a pantallas compatibles por conexión HDMI y DLNA, o visualizarse en 2D si se trata de una pantalla convencional.
3D, televisión por Internet y tablets, protagonistas de Toshiba en el CES
La compañía prepara un stand cargado de novedades, entre ellas TV 3D que no necesitan gafas y televisores con control gestual y mediante voz, la mayoría de las cuales se lanzarán al mercado a lo largo del nuevo año.  


 
Con el objetivo de ser una de las estrellas de la feria CES, que se celebra en Las Vegas del 6 al 9 de enero, Toshiba mostrará en su stand algunas de sus grandes apuestas para el mercado de la electrónica de consumo durante este año, las cuales estarán dominadas por la tecnología          3D, la televisión por Internet y los nuevos dispositivos móviles.

Por un lado, la compañía vuelve a la carga con televisores 3D con nuevos formatos, que además no necesitan gafas para ofrecer imágenes tridimensionales, los cuales se empezarán a vender en 2011. La compañía también introducirá la tecnología 3D en sus nuevos ordenadores portátiles y     reproductores Blu-Ray.
Por otro, el televisor conectado a Internet y los contenidos digitales serán otro de los grandes protagonistas de CES, donde Toshiba mostrará sus planes y el calendario para el ampliar el catálogo de su portal Toshiba Places, tanto para ver en streaming, como para comprar y descargar contenidos, así como sus televisores híbridos (HbbTV) y las diferentes aplicaciones para disfrutar de Internet desde el televisor. El control gestual y mediante voz de los televisores son otras innovaciones en las Toshiba mostrará sus avances.
Los tablets también tendrán su hueco en el stand de Toshiba, un segmento por el que la compañía apuesta con el lanzamiento de múltiples dispositivos y formatos, según las necesidades y los presupuestos de los usuarios, entre ellos el Toshiba Folio 100.

 

 

 

miércoles, 20 de marzo de 2013

La mirada Certera de Antón Beiras



La mirada certera de Antón Beiras     

Un libro relata la vida del insigne oftalmólogo gallego y su invento para tratar el estrabismo


Alejandro Otero y la viuda de Beiras, Antía Cal, ayer antes de la presentación del libro. // José Lores

AMAIA MAULEÓN - VIGO

Científico exigente, gallego convencido, idealista, creador imaginativo, médico luchador y amante esposo. Antón Beiras vivió demasiado poco para poder ver cumplidos todos sus sueños. Un libro recoge ahora la vida del insigne oftalmólogo gallego que creó el Vigoscopio, un invento para tratar de una manera rápida y sin intervención traumática, a través del tacto, el estrabismo. Un proyecto ambicioso que convirtió a Vigo en referencia mundial en esta línea de investigación pero que, con la temprana muerte de su creador, no llegó nunca a comercializarse.

Alejandro Otero (Vigo, 1943) fue uno de los colaboradores más cercanos del médico en la construcción de los prototipos de este artilugio y conocía bien sus ideales. Por ello, hace años se embarcó en la recuperación de su figura y su trabajo. El resultado es el libro "Antón Beiras. La mirada certera", que presentó ayer en Vigo.

Entre los presentes en el acto destacó una persona, Antía Cal, la viuda del oftalmólogo, una mujer que aún conserva en la mirada su amor por Beiras. Aquellos que conocieron de cerca a la pareja, como el escritor Xesús Alonso Montero, autor del epílogo del libro, recuerdan la belleza de su historia. El oftalmólogo se casó con la pedagoga en 1947 y ambos decidieron establecer el gallego como lengua para comunicarse entre sí y con sus hijos, un hecho heroico en aquella época.

El libro reúne, además de una detallada biografía de Beiras, numerosa correspondencia profesional y personal del protagonista y fotografías que ayudan a conocerlo mejor, ya que, como asegura Otero, "para muchos sigue siendo un desconocido a pesar de su enorme valía y sus altísimos méritos a nivel internacional".

Primero, Beirascopio

Otero, especialista en electrónica, conoció al médico durante el servicio militar y Beiras no dudó en contar con él en 1963, para la realización del Vigoscopio. "Primero lo bautizó como Beirascopio, pero luego decidió cambiar el nombre en homenaje a la ciudad que le había ayudado a realizarlo", relata el autor del libro.

En la ETEA –"que por aquel entonces era el centro de investigación principal de la Marina"– llevaron a cabo la construcción de los dos primeros prototipos. "Tardamos ocho meses en realizar el primero de ellos y Beiras lo presentó en Madrid y tuvo una gran trascendencia", relata el autor.

En diciembre del 64 se trasladaron al Colegio Hogar de Caixanova, que financiaba el proyecto. Trabajaron día y noche y construyeron el segundo prototipo, que se mostró en París y tuvo un éxito mundial. "Hicieron a Beiras propuestas muy interesantes, especialmente para que trasladase la investigación a la Universidad de Columbia, pero él tenía claro que era en Vigo donde quería realizarlo, que era en Galicia donde quería centrar su investigación", describe Otero.

En medio de las conversaciones apareció un inoportuno cáncer que truncó todos sus proyectos en abril de 1968. "Al morir él murió toda la investigación", lamenta Otero, que asegura que el oftalmólogo no sólo trabajaba en la cura del estrabismo, sino también en la creación de un ojo electrónico para devolver la vista a los ciegos, "un invento que en septiembre de este año presentó un médico americano, cuando en realidad esa idea la tenía en proyecto Beiras hacía cuarenta años", advierte.

Otero relata también en el libro algunas anécdotas que nos acercan el rostro más humano del oftalmólogo santiagués. "En una ocasión operó de cataratas a la madre del director del hospital en el que trabajaba, el Xeral actual. La intervención fue todo un éxito y el director le llamó para agradecerle el buen trabajo. Beiras aprovechó para conseguir una de las reivindicaciones más necesarias del hospital. "Le dijo que la operación había salido bien gracias a que había usado su propio instrumental, que el del hospital estaba inservible, y consiguió, a las tres semanas, que se repusiera todo el instrumental de quirófanos", recuerda Otero.

El Vigoscopio estuvo "enterrado" durante casi 40 años en el Colegio Hogar, pero Alejandro Otero lo rehabilitó y lo expuso recientemente de nuevo al público. Un guiño a su admirado oftalmólogo, a su amigo.

IMAGENES DE LA PRESENTACIÓN DEL LIBRO.

ANTÓN BEIRAS
La mirada certera.
Autor. Alejandro Otero Davila


En la foto Antia Cal Vazquez, Xesús Alonso Montero, Alejandro Otero Davila y Maria Pereira Otero.
 
Xesús Alonso Montero
 
Publico asistente al acto de presentación
 
El Vigoscopio Restaurado despues de 40 años
 
 


Los médicos honran el espíritu de Antón Beiras

Los médicos honran el espíritu galleguista de Antón Beiras

Colocan una placa donde se ubicaba su consulta

03.03.2013 | 07:10
 
En su consulta del número 22 de la calle Policarpo Sanz, el oftalmólogo compostelano Antón Beiras desarrolló el Vigoscopio, un comlejo aparato para corregir el estrabismo. Pero esta invención no fue lo único por lo que destacó Fue el autor del primer artículo médico en gallego durante el franquismo (1957). La Irmandade da Sanidade Galega y el Colexio Oficial de Médicos de Pontevedra le reconocieron ayer este defensa del uso del gallego en la ciencia con una placa en el lugar donde estuvo su consulta. El acto lo presidió su viuda, Antía Cal, acompañada por su sobrino, Xosé Manuel Beiras.


La Irmandade da Sanidade rinde homenaje a Antón Beiras

Descubrirán una placa en su antigua consulta y explicarán su defensa del gallego

La Irmandade da Sanidade Galega y el Colegio de Médicos de Pontevedra rendirán homenaje este sábado al oftalmólogo vigués Antón Beiras. El acto consistirá en el descubrimiento de una placa en un edificio de Policarpo Sánz donde tuvo consulta y un homenaje en el Centro Social Novacaixagalicia.


Antón Beiras fue un médico de reconocido prestigio, fallecido prematuramente en 1968, y un investigador conocido por inventar un aparato, el Vigoscopio, para tratar el estrabismo. Pero la Irmandade da Sanidade se fijó en él también por otro motivo, que tiene que ver con su objetivo de promocionar el uso del gallego en la sanidad. Antón Beiras demostró una gran firmeza en el uso del idioma gallego en una profesión que se expresa mayoritariamente en castellano y sobre todo porque tuvo el valor de hacerlo durante el franquismo, cuando estaba muy mal visto. En 1957 Beiras había publicado un artículo médico en gallego y en su introducción defendía el uso del idioma en la ciencia, según explica el coordinador de la Irmandade, Pablo Vaamonde. Este colectivo nació en A Estrada hace dos años, tiene relación con la Asociación de Funcionarios para a Normalización Lingüística de Galicia y cuenta con un centenar de socios de distintas profesiones sanitarias.

Pablo Vaamonde explica que en su consulta comprobó en muchas ocasiones como los pacientes ocultan su identidad idiomática cuando van al médico, igual que cuando tratan con un abogado o un notario. “Esto ocurre y ves también que si te expresas en gallego la gente mayor sobre todo siente más empatía y una proximidad mayor. La consecuencia es que mejora la comunicación y tiene efectos terapéuticos”. Frente a esto, la mayoría de los médicos se expresan en castellano, salvo en las zonas rurales.

“Nosotros no queremos imponer nada, partimos de una actitud positiva y amable, y decimos a los que sientan interés o proximidad hacia el idioma las ventajas de usarlo con los pacientes y que también supone prestigiar el gallego y asegurar su pervivencia”, subraya. Al acto acudirá el sobrino del oftalmólogo, Xosé Manuel Beiras, entre otras personas.
Doutor Antón Beiras
 
Manuel Bragado
04.03.2013 | 07:30
 
Foi moi oportuna a homenaxe da Irmandade da Sanidade Galega e o Colexio Oficial de Médicos da provincia de Pontevedra en memoria da figura humana e intelectual do doutor Antón Beiras García. Dende o sábado, unha placa no número 22 da rúa Policarpo Sanz, onde tivo no primeiro piso a súa consulta, lembrará a figura deste oftalmólogo galeguista falecido hai corenta e cinco anos. Foi o doutor Antón Beiras un comprometido militante antifranquista nas filas do Partido Comunista, amante do deporte da vela na ría nosa a bordo do seu bote de madeira "Ultreia", membro do primeiro consello de administración da editorial Galaxia, investigador destacadísimo no eido da Estraboloxía e creador do sinoptóforo de televisión, que bautizou con retranca como "Vigoscopio". O mesmo Beiras a quen moitos vigueses lembrarán polo feito de ser o compañeiro da pedagoga Antía Cal, a fundadora do Colexio Rosalía de Castro, outra figura extraordinaria e irrepetible.
Pertencente á xeración das Mocidades Galeguistas, viviu Beiras durante a Guerra Civil e os anos de dura Posguerra o drama interior dos galeguistas organizados que nunca renunciaron ás súas conviccións. Instalado en Vigo dende o ano 1950, dúas iconas presidían a súa consulta no primeiro piso do edificio Sanchón (o mesmo onde no terceiro tiña as súas oficinas a revista "Industrias Pesqueras" de Valentín Paz Andrade), unha fotografía do doutor Nóvoa Santos e unha estatuíña de Castelao, que acabara de finar en Buenos Aires. Ambas pezas que amosaban as dúas angueiras que moveron a súa vida, o seu inequívoco afán como investigador médico e o seu compromiso coa lingua e cultura de Galicia. Actividades que Beiras soubo integrar con enorme coherencia no seu comportamento familiar, social e profesional. Emporiso, a familia Beiras-Cal foi, probablemente, a primeira en educar aos seus fillos en galego, como o doutor Beiras foi tamén o primeiro en publicar en galego un texto científico tras o alzamento franquista, un auténtica proeza para aquel ano 1958, no que Ramón Otero Pedrayo impartira a súa primeira clase en galego (dende 1936), no día da súa xubilación como catedrático da Universidade de Santiago.
Abraia hoxe a lucidez argumentativa daquel artigo, "Ensaios para mellorar os resultados terapéuticos no estrabismo", publicado en "Referatas", a revista da Academia Médico Quirúrgica de Vigo. Antón Beiras defendía no seu limiar a lingua galega como "vehículo axeitado para ser instrumento de todos os saberes", ao tempo que salientaba as achegas dos médicos ao labor da súa promoción, citando a doutores como Pondal, Leiras Pulpeiro, Rodríguez Seoane ou ao propio Castelao. Neste artigo, o doutor Beiras propoñía que os médicos "honrasen a propia fala, escribindo nela as súas observacións e experimentos", así como tratando de expresarse en galego cos seus pacientes coa intención de "identificarse e chegar ao pobo que pertencen, sen renunciar, ao senso universal da ciencia". Ambas propostas normalizadoras para a nosa lingua que, transcorridos cincuenta e cinco anos, non perderon vixencia ningunha.
Outra grande proeza do doutor Beiras foi a creación do Vigoscopio, co que culminou a súa investigación do tratamento do estrabismo, a doenza do ollo virollo, mediante o tacto, seguindo as teorías do oftalmólogo polaco doutor Starkiewicz, sen fármacos nin intervención cirúrxica. Unha achega relatada con todo detalle por Alejandro Otero Davila, un dos seus colaboradores máis achegados, en "Antón Beiras. La mirada certera" (2009), un libro esencial para profundizar na figura do oftalmólogo galeguista. Unha tarefa de investigación aplicada que iniciara coa creación doutros aparellos como o quinepleoscopio (1958) e que culminou cos diversos prototipos do sinoptóforo de televisión (Vigoscopio), o primeiro presentado en 1963 no Congreso de Telecomunicacións realizado en Madrid, o segundo no Congreso Internacional de Oftalmoloxía celebrado en París en 1965 e o terceiro e cuarto, o definitivo, nos anos 66 e 67, cando xa estaba instalado na Clínica-Taller do Colexio Hogar de San Roque. Os primeiros traballos desenvolvéronse nas instalacións da ETEA en Teis, daquela na punta do traballos das telecomunicacións, contando co financiamento da Caixa de Aforros de Vigo, que quedou coa patente e coa propiedade dos aparellos. Seguro que non debeu ser doado ao doutor Beiras convencer ao alcalde Portanet e aos responsables da caixa de que "a investigación non é un gasto, senón un investimento de futuro, imprescindible para o progreso da humanidade", argumentos do investigador humanista que non perderon vixencia. Antón Beiras, o iluminado, como foi despedido agarimeiramente en "Faro de Vigo" por Darío Álvarez Blázquez, merece toda a nosa admiración.
La Voz de Galicia
Antón Beiras na memoria e no corazón
01/03/2013
A Irmandade da Sanidade Galega celebra en Vigo un acto na honra de Antón Beiras.
Manuel Sánchez Salorio
E pídeme unhas verbas sobre quen foi o meu amigo e tamén compañeiro de aventuras e desventuras naquela súa orixinal invención para tratar o estrabismo que o propio Antón bautizou como Vigoscopio. Se agora pecho os ollos e abro a porta ao fluír das lembranzas, Antón aparece como un varón maduro, mesmo atlético, que non para de moverse. Movendo sempre aqueles seus ollos de miope, explorando incesantes todo o seu arredor. Lembro tamén e sobre todo a súa simpatía e a súa vitalidade. Esa forma particular da vitalidade que é a enerxía. Beiras era compacto, obstinado, enérxico e moi seguro de si mesmo pero a súa personalidade nada tiña que ver coa que é propia dun tipo duro. A solidariedade cos demais e mesmo as veces unha inesperada tenrura rompían ese posible perfil de dureza.
A capacidade de comunicación cos demais facía que esa súa vitalidade fora contaxiosa. Resulta ben curioso o que nos ocorre no trato cos demais. Benedetto Croce deixou dito que «pelma é aquel que nos quita a soidade sen darnos a compañía». Hai persoas que tan só saudalas percibimos que dentro de nós o ánimo se volve máis forte e que nos medran as ganas de vivir e de facer cousas importantes. Pola contra, hai outras que con só velas éntranos un xeito de preguiza.
Antón Beiras era o prototipo desa vitalidade contaxiosa. E iso era o que o facía orixinal, irrepetible. Nas conversas con Eckerman hai un momento no que se conta a visita de Napoleón a Goethe en Weimar. Eckerman pregunta: ¿cómo era, que aspecto tiña? E Goethe contesta: era sempre el, se vía que era el. Iso é todo. Valeu a pena telo coñecido.
Se alguén me preguntase como era Antón Beiras eu tamén diría: era el, sempre se vía que era el. Non se parecía a ninguén. Valeu a pena telo coñecido.
Antón foi o primeiro galeguista optimista que eu coñecín. Despois souben que tiña sufrido persecución e cadea pero endexamais o seu discurso foi o da queixa ou do vitimismo. Un día regaloume un exemplar da primeira edición de Sempre en Galiza. Agora búscoa na biblioteca e leo a dedicatoria: «A M.S.S. nestes días de alboradas dos pobos do mundo. Fraternalmente». Esa era a fonte da enerxía da Antón Beiras: a fe e a esperanza na alborada. Porque foi el quen -¡hai máis de cincuenta anos!- me fixo entender o que Sempre en Galiza significa. Sempre Antón Beiras andará pola miña memoria e o meu corazón.



 
Faro de Vigo - Antón Beiras, un médico, científico e galeguista optimista
 
Xosé González Martínez

24/02/2013
 

O profesor Ricardo Gurriarán é o autor dunha documentadísima obra publicada polo Servizo de Publicacións da USC co título “Ciencia e conciencia na Universidade de Santiago (1900-1940)”.
 
 












 
Un período de esplendor que se corresponde coa conversión das obsoletas estruturas dunha moderna universidade, debido fundamental a varias razóns; unha delas foi a aterraxe en Compostela de profesorado innovador. Martín Sauras, Calvet, Parga Pondal, Charro,Montequi...serían os principais nomes, que tiñan ao seu fronte ao reitor Rodriguez Cadarso. A moitos deles coñeceunos Antón Beiras sendo alumno da Facultade de Medicina.

Rematada a carreira escolle a especialización de oftalmoloxía e abre consulta en Vigo, na rúa Policarpo Sanz núm. 22, porta con porta co despacho de Valentín Paz Andrade. Pola volta dos anos 60 Antón Beiras participa no seminario dedicado aos oftalmólogos de Galicia dirixido polo profesor Sánchez Salorio desde a súa Cátedra de Oftalmoloxía da USC. Ambos os dous organizan o ano 63 o Congreso da Sociedade Española de Oftalmoloxía na Toxa.

“Antón Beiras foi o primeiro galeguista optimista que eu coñecín”, dixo o profesor Sánchez Salorio nun traballo publicado no libro “Antón Beiras. La mirada certera. Historia del Vigoscopio”, de Alejandro Otero, un dos seus máis estreitos colaboradores na creación daquel instrumento tecnolóxico revolucionario no seu tempo que permitiu corrixir o estravismo. O ollo virollo tiña amaño grazas ás súas investigacións. Outros aparellos construídos baixo a súa dirección e polos seus colaboradores, foron o alternoobturador, o quinepleoscopio, a estimulación muscular por radio frecuencia, os prismas hidroelásticos de variación automática...

O galeguismo de Antón Beiras víñalle de vello, pois na súa mocidade pertencera aos “Ultreia”, unha agrupación xuvenil creada por Álvaro das Casas. Daquelas ensinanzas quedaron o seu amor pola nosa lingua, que consideraba apta para os traballos científicos. “Coido eu que os homes de ciencia, e concretamente os médicos, poden tratar de honrar a propia fala, escribindo nela as súas observacións e experimentos aínda que sexan modestas...Mais aínda: deben tratar de expresarse na propia fala e isto como consecuencia dunha intención, que é a de identificarse e chegar ao pobo ao que pertencen, sen renunciar, todo o contrario, ao senso universal da ciencia”, afirmaba nun artigo publicado na revista “Referata”.

A Irmandade da Sanidade Galega e o Colexio Oficial de Médicos da provincia de Pontevedra convocan en Vigo, o próximo día 2, unha homenaxe ao doutor Antón Beiras pola súa sabedoría científica e galeguismo.



Homenaxe (sen labregos) a Antón Beiras

O dia 2 o doutor Antón Beiras Garcia foi homenaxeado en Vigo nun acto organizado pola Irmandade de Sanidade Galega, polo Colexio Oficial de Médicos de Pontevedra e por un gurpo de amigos e admiradores do ilustre oftalmólogo coordinados pola man dilixente e eficiente de Xosé González Martinez.
Xesús Alonso Montero.

O dourtor Beiras (Santiago 1915-1968) é un dos humanistas máis peculiares da Galicia do século XX, Galeguista desde moi novo, a súa clínica en Vigo estaba presidida, desde 1950, por un retrato de Roberto Nóvoa Santos e una estatuiña de Castelao. Casou xon Antía Cal Vázquez (1947), que non tardaría en entregarse ao labor pedagóxica no colexio Rosalia de Castro de Vigo, un centro pioneiro nalgunhas actividades educativas. Arredor de 1955 o matrimonio Beiras-Cal protagogonizou un feito insólito: acordaron converter o seu fogar nun espazo estrictamente galegófono. Era a primeira vez, desde 1936, que una familia urbana de estatus acomodado e universitario se comprometia con esa práctica idiomática.

O insigne oftalmólogo morreu novo, aos 53 anos, cando aínda non perfeccionata o vigoscopio, o seu prodixioso invento para curar o estrabismo. O 3 de abril de 1968, o chorado P. Seixas, na súa homilía tivo a valentá de proferir estas palabras en lingua galega <<O doutor Beiras amaba o idioma galego non só por ser o seu, senón por ser a lingua habitual do pobo traballador. Do pobo labrego, do pobo mariñeiro>>. Son palabras que recordan as que o propio Beiras lle escribiu a don Ramón Otero Pedrayo dez anos antes, o 7 de marzo de 1958. O día 5, o ilustre vatedrático pronunciaría, con motivo da súa xubilación, a súa última lección no Paraninfo da Universidade de Compostela, proferida, ante o estupor e a xenreira das autoridades académicas, en lingua galega. Na carta de felicitación, o doutor Beiras escribía: <<Felicítoo con entusiasmo pola súa decisión de falar en galego en día de tanta zona en Galicia [....]. Pense nos labregos e nas clases  populares todas sabendo a súa fala no Paraninfo da Universidade na boca do maor Petrucio noso...>>. Por se fose pouco, era a primera vez que, desde 1936, alguén utilizaba o galego nunha tribuna da Universidade de Santiago. Sabido é que xusto un ano antes, Abelardo Moralejo, decano da Facultade de Filosofía e Letras, non autorizou a un modesto profesor de literatura da Escola de Maxisteiro a decir unas palabras galegas nun acto literario.

Na particular biografía deste oftalmólogo humanista hai una data de ouro: o día en que pronuncio una Academia Médica Provincial a conferencia Ensaios para mellorar os resultados terapéuticos do estrabismo, que se publicou, en 1958, no número 4 da revista Refaratas. Nese estudo, o primeiro de tema médico na nosa fala, Antón Beiras, galeguista e marxista, apela de novo ao <<pobo,humilde e resistente>>.
Xesús Alonso Montero

Artículo publicado en CULTURAS, suplemento de la Voz de Galicia 16 de Marzo 2013.